1. چسباندن: چسباندن ابتدایی ترین راه برای اتصال اجزای فیبر کربنی و اجزای فلزی است که عبارت است از افزودن چسب ساختاری مناسب بین این دو برای رفع آنها. قبل از چسباندن باید کارهای مقدماتی انجام شود. اتصالات بین اجزای فیبر کربن و اجزای فلزی برای از بین بردن ناخالصی‌های سطح تمیز می‌شوند و سپس برای بهبود زبری سطح و پایدارتر شدن پیوند، صیقل می‌شوند.
2. اتصال مکانیکی: اتصال مکانیکی روش رایج اتصال مواد فلزی مانند اتصال رزوه ای و اتصال پرچ است. این روش می تواند بار بیشتری را منتقل کند، مقاومت پوسته شدن بهتری دارد و می تواند بارها جدا شود، اما وزن کلی قطعه را افزایش می دهد. برای اتصال فیبر کربن و فلز، این روش کار دشواری است. اول از همه، سفتی فیبر کربن زیاد است و پردازش آن مشکل است. علاوه بر این، ضربه زدن به اجزای فیبر کربن دشوار است، که یک روش اتصال ایده آل نیست.
3. اتصال هیبریدی: کاربرد معقول دو فرآیند اتصال مکانیکی و اتصال چسب، به طور موثر سفتی اتصال را بهبود می بخشد و سختی کار را کاهش می دهد. در حال حاضر پرکاربردترین روش است.
4. از پیش تعبیه شده: در برخی موارد، اتصال فیبر کربن و فلز نمی تواند به اثر مطلوب برسد. در این زمان، درمان از پیش تعبیه شده نیز می تواند انجام شود. در فرآیند ساخت اجزای فیبر کربن، قطعات فلزی در پیش آماده سازی فیبر کربن قرار می گیرند تا این دو به یک کل تبدیل شوند. این روش اتصال موثرتر است، اما همچنین دشوارتر است و هزینه سرمایه گذاری نیز بالاتر است.
4 روش فوق اساساً تمام مسیرهای پیوند بین لوله فیبر کربن و فلز را پوشش می دهند. در پردازش واقعی، اتصال ساده ترین است، اتصال مکانیکی نیاز به باز کردن و ضربه زدن دارد، و پیش جاسازی نیاز به قالب پیچیده تری دارد. بنابراین، اتصال اگر مقاومت مورد نیاز زیاد نباشد، اتصال چسب کافی است.
